ၿပည္ၿမဳိ႕မွာ စားစရာ

ဟုိတစ္ေလာက ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုကုိ ၀င္ဖတ္ရင္း “2009 Myanmar Blogger Gathering and Srikhittra Excursion” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကိုေတြ႕ေတာ့ “ဟာ.....သီရိေခတၱရာဆုိေတာ့ ငါတုိ႔ ၿပည္ကုိသြားတာပဲ” ဆုိၿပီး စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ဖတ္လုိက္မိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက Gathering ထဲမွာပါတဲ့ Bloggerေတြဟာ ဘယ္ေနရာကုိ ေလ့လာေရးထြက္ၾကရင္ေကာင္းမလဲ ဆုိတာကုိ အေတာ့္ကုိ ေခါင္းေၿခာက္ေအာင္ တုိင္ပင္ၿပီးမွ ၿပည္ၿမဳိ႕ကုိ ေရြးခဲ့တာဆုိတဲ့အၾကာင္းကို ဖတ္ရေတာ့ ပီတိေတြၿဖာလုိ႕ေပါ့။

ေရႊဆံေတာ္ဘုရား၊ ေရႊဘုံသာမုနိဘုရား၊ သေရေခတၱရာၿပတုိက္နဲ႔ ေဘာေဘာၾကီးဘုရားတုိ႔ကုိ သြားေရာက္ေလ့လာၿဖစ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိ ေတြ႔ရေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ဆက္ဖတ္လာလုိက္တာ ေအာက္နားလည္းေရာက္ေရာ ေန႕လည္စာထမင္းစားဖုိ႕အတြက္ လမ္းညႊန္လုပ္ေပးတဲ့ ဂုိက္ေကာင္ေလးက ကားၾကီး၀င္းထဲက ထမင္းဆုိင္ကုိ ေခၚသြားတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ထုိဆုိင္မွထမင္းဟင္းမ်ားမွာ ထမင္းမ်ားက ေအးစက္မာေတာင့္ေနၿပီး၊ ဟင္းမ်ားကလည္း ငံၿပာရည္နဲ႔ အခ်ိဳမွုန္႔ကုိ ေရာနယ္ထားတဲ့ အတုိင္းၿဖစ္ေၾကာင္း၊ ေမြးကတည္းက ဒီေန႔အထိ စားဖူးသမွ်ထဲမွာ အဆုိး၀ါးဆုံးဟင္းလ်ာမ်ားၿဖစ္ေၾကာင္း စသည္မ်ားကုိလည္း ဖတ္လုိက္ရေရာ “ေသဟဲ့နႏၵိယ”လုိ႕သာ ေၿပာလုိက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။

ၿပည္ၿမဳိ႕မွာ စားစရာဆုိင္ေတြ ဒီေလာက္တစ္ပုံတစ္ပင္ၾကီးရွိတာကုိ ၿပည္ၿမဳိ႕ကသူေတြ ဘယ္သူမွ မစားတဲ့ ဒီကားၾကီး၀င္းထဲက ထမင္းဆုိင္ေတြကုိမွ ေခၚသြားရသလားလုိ႕ သူတုိ႕တင္မဟုတ္ဘူး ကၽြန္မပါ အဲဒီဂုိက္ေကာင္ေလးကုိ ေမတၱာပုိ႕ လုိက္မိပါတယ္။

အဲဒါနဲ႕ပဲ ၿပည္ၿမဳိ႕ကုိ သြားေရာက္လည္ပတ္ၾကတဲ့သူေတြကုိ စားစရာဆုိင္ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ရွိတဲ့ေနရာေလးေတြကုိ လမ္းညႊန္ေၿပာၿပခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတာနဲ႕ပဲ ဒီပုိ႕စ္ေလးကို ေရးလုိက္တာပါ။ ကၽြန္မတုိ႕ ၿပည္မွာ ထမင္းဆုိင္ေကာင္းေကာင္းစားခ်င္ရင္ ကန္လမ္းကုိသြားပါ။ ကန္လမ္းထဲမွာ ယုဇနထမင္းဆုိင္ နဲ႕ ေမရြက္၀ါ ထမင္းဆုိင္တုိ႕ဟာ ၿပည္မွာေတာ့ နာမည္ၾကီးထမင္းဆုိင္ေတြပါပဲ။

ဒါမွမဟုတ္ ၿပည္ၿမဳိ႕က နာမည္ေက်ာ္ “ေဒၚဥထမင္းသုတ္” စားခ်င္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ပန္းပဲတန္းလမ္းနဲ႕ ပြဲစားလမ္းကုိ သြားပါ။ ေကာ္ရည္၊ ဆီခ်က္နဲ႔ ဆီေကာ္တုိ႕ စားခ်င္ေသးလား....ရတယ္။ ကင္းဘုရားလမ္း နဲ႕လမ္းရွည္လမ္းေထာင့္ကုိ သြားလုိက္ပါ။ အဲဒီဆုိင္က အရသာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ ကၽြန္မေဖေဖနဲ႕ အၿမဲသြားစားေနၾကဆုိင္ေပါ့။

ကၽြန္မတုိ႕ၿပည္က ေကာ္ရည္က ရန္ကုန္ကေကာ္ရည္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ကြာပါတယ္။ ၿပည္ကေကာ္ရည္က ေကာ္မွုန္႕ကုိ သၾကားေရာၿပီး ၾကက္သားနဲ႕ ေကာ္ဟင္းရည္အၿဖစ္ ခ်က္ထားတာၿဖစ္ၿပီး အေရာင္ကလည္း အၾကည္မဟုတ္ဘဲ အေနာက္ပါ။ အဲဒါကုိ ေခါက္ဆြဲနည္းနည္း၊ ပဲပင္ေပါက္နည္းနည္း၊ ကန္စြန္းရြက္ ေရေႏြးေဖ်ာထားတာကုိ နည္းနည္းစီထည့္၊ အီၾကာေကြးေတြကုိ ကတ္ေက်းနဲ႕ ညွပ္ထည့္ၿပီး အခုနအရည္နဲ႕ ေရာစားရတာပါ။ ေကာ္ရည္နဲ႕ မၿဖစ္မေန တြဲဖက္စားသုံးရတာက ၾကက္သြန္ခ်ဥ္ သို႕မဟုတ္ ေဂၚဖီခ်ဥ္ နဲ႕အတူ ၿငဳပ္သီး အေတာင့္ၾကီးေတြကုိ ပါးပါးလွီးၿပီး ခ်ဥ္ရည္စိမ္ထားတဲ့ ၿငဳပ္သီးခ်ဥ္ပါ။

မုန္႕ဟင္းခါးေကာင္းေကာင္းကုိမွ စားခ်င္သူေတြအတြက္ကေတာ့ လမ္းရွည္လမ္းနဲ႔ တရုတ္တန္းလမ္းေထာင့္မွာ “ႏြယ္ႏြယ္” မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ အၿမဲသြားေနက်ဆုိင္ေလ။ ႏြယ္ႏြယ္ မုန္႕ဟင္းခါးက ဆန္ေလွာ္နဲ႕ ခ်က္တာပါ။ ကၽြန္မတုိ႕ ၿပည္မွာက မုန္႕ဟင္းခါးဆုိရင္ ဆန္ေလွာ္မုန္႕ဟင္းခါးပဲ ေရာင္းၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အလွဴတုိ႕၊ မဂၤလာေဆာင္တုိ႕မွသာ မုန္႕ဟင္းခါးကုိ ပဲနဲ႔ ခ်က္ၾကတာပါ။ အဲဒီ ဆန္ေလွာ္မုန္႕ဟင္းခါးထဲကုိ ဘူးသီးေၾကာ္ရယ္၊ ငါးဖယ္နဲ႕ ဘဲဥစားခ်င္တဲ့သူက ငါးဖယ္၊ ဘဲဥရယ္ ထည့္ၿပီး နံနံပင္နဲ႕ ၿငဳပ္သီးမွုန္႕ေလး ထည့္ၿပီးေတာ့မ်ား စားလိုက္လုိ႕ကေတာ့ ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ ေဆြမ်ိဳးေမ့သြားမယ္ (ၿပည္ကုိေရာက္ၿဖစ္ခဲ့ရင္ စားသာၾကည့္လုိက္ၾကေပါ့ေနာ္)။

မုန္႕ဟင္းခါးစားၿပီး ေဖ်ာ္ရည္စုံေသာက္ခ်င္ေသးတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ၿဖင့္ အဲဒီ ႏြယ္ႏြယ္မုန္႕ဟင္းခါးဆုိင္နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ဆုိင္ကုိပဲ ညႊန္းလုိက္ခ်င္ပါတယ္။

ဒါမွမဟုတ္ ၾကက္သားပလာတာေကာင္းေကာင္း စားခ်င္ေသးလား....။ စစ္ကဲလမ္းမွာ “မြတ္တား ပလာတာ” ရွိတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္း ဗလီနားမွာ “ရာကြတ္ ပလာတာ” ရွိတယ္။ ၾကက္သားပလာတာဆုိတာက ပဲကုိ ၾကက္သားတုိ႕ အာလူးတုိ႕နဲ႕ အရည္က်ဲက်ဲ ခ်က္ထားၿပီး အဲဒီထဲကုိ ပလာတာနဲ႕ ဆမူဆာကုိ ညွပ္ထည့္ၿပီး စားရတာပါ။ အဲဒီ ၾကက္သားပလာတာက ၿပည္မွာပဲ ရွိမယ္လုိ႕ ထင္မိပါတယ္။ တၿခားၿမိဳ႕ေတြမွာရွိတယ္လုိ႕ သိပ္မၾကားမိသလုိပဲ (ကၽြန္မ မသိတာလည္း ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မွာပါ)။

ဒီလုိမွ မဟုတ္ေသးပဲ လဘၻက္ရည္ဆုိင္ေကာင္းေကာင္းမွာ ထိုင္ခ်င္တာ ဆုိရင္ေတာ့ ေရႊတစ္ေခ်ာင္းလမ္းမွာ “ေမတၱာရိပ္” ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕သစ္ သံလမ္းဂိတ္ ေဆးရုံၾကီးေရွ႕မွာ “Day & Night” ရွိတယ္။ “ေမတၱာရိပ္ ”ကေတာ့ ၿပည္တကၠသုိလ္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားဆုံးထုိင္တဲ့ေနရာ ၿဖစ္ၿပီး “Day & Night” ကေတာ့ GTC နဲ႕GCCေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားဆုံးထုိင္တဲ့ ေနရာေလးေလ (ကၽြန္မတုိ႕လည္း အပါအ၀င္ေပါ့)။

တကယ္က ဒီဆုိင္ေတြက နာမည္ၾကီးဆုိင္ေတြပါ။ အဲဒီဆုိင္ေတြေလာက္ နာမည္မၾကီးေပမယ့္ သူ႕ဟာနဲ႕သူ နာမည္ရၿပီးသား အရသာေကာင္းတဲ့ ဆုိင္ေသးေသးေလးေတြလည္း ၿပည္မွာအမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဒါကဆုိင္ေတြကုိပဲ ညႊန္းထားေသးတာပါ။ ေနာက္ၾကဳံမွ ၿပည္ၿမိဳ႕က ေဒသစားစရာေတြအေၾကာင္း ေရးရဦးမယ္။

သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ေရ.... (ၿပည္ၿမိဳ႕နဲ႕ေ၀းရာကုိ ေရာက္ေနၾကသူမ်ား) ဒီပုိစ့္ေလးကုိ ဖတ္ၿပီး ၿပည္က အဲဒီဆုိင္ေတြကုိ သတိရၿပီးေတာ့ ၿပည္ကုိ ၿပန္ခ်င္စိတ္ေတြြ ေပါက္လာရင္ေတာ့ ငါ့တာ၀န္ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ငါကေတာ ံ့ဒီပုိစ့္ကုိ ေရးေနရင္းကုိ ဘယ္ႏွစ္ခါမွန္း မသိဘူး တံေတြးေတြ မ်ိဳမ်ိဳခ်ရတာေလ။ း)))

(မွတ္ခ်က္။ ။ဆုိင္ေၾကာ္ၿငာခရလုိ႕ မဟုတ္ပါ၊ တကယ္ကုိ စားၾကည့္ေစခ်င္လုိ႕ ညႊန္းေပးတာပါ။ ဓါတ္ပုံေလးကေတာ့ google ကေနရွာထားတာပါ။)

မၿပီးေသးတဲ့ခရီးတစ္ခု အဆုံးထိေရာက္ဖုိ႔ၾကဳိးစားေနသူမွာ

ဒီေန႔ ရုံးမွာေနရတာ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ေလေနပါတယ္။ ရုံးကုိစေရာက္ကတည္းကေန ၿပန္တဲ့အခ်ိန္အထိ ဘာကုိမွ ၿဖစ္ၿဖစ္ေၿမာက္ေၿမာက္ ၿပီးေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး။ ကၽြန္မအေနနဲ႕ ဒီႏုိင္ငံကုိ ေရာက္ၿပီးေနာက္ပုိင္းမွ အဲဒီလုိ စိတ္ေလတဲ့ ခံစားမွုမ်ိဳးေတြကုိ မၾကာမၾကာ ခံစားတတ္လာတာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလဆုိရင္ လူက အလုိလုိေနရင္းနဲ႔ကုိ စိတ္ေတြညစ္ညဴးၿပီး ငိုခ်င္ေနတတ္တယ္။

စိတ္ႏွလုံးညိွူးၿခဳံးၿခင္း၊ အလိုလုိငုိခ်င္ေနၿခင္း၊ အစရွိသည္တုိ႔မွာ စိတ္က်ေရာဂါ (Depression) ရဲ႕ လကၡဏာမ်ားၿဖစ္သည္လုိ႔ စိတ္ပညာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ကၽြန္မဖတ္ရဖူးပါတယ္။ ဟုတ္မ်ားဟုတ္ေနမလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ကၽြန္မ အဲဒီလုိစိတ္ေတြေလေနရင္ အမ်ားဆုံးသတိရ တမ္းတေနမိတတ္္တာကေတာ့ ေမေမ့ကုိပါပဲ။ အဲဒီလုိအခ်ိန္ေတြမွာ ေမေမ့ကုိမ်ား ေတြ႕လုိက္ရမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္၀မ္းသာၿပီး စိတ္ခြန္အားေတြ ၿပန္ရသြားမလဲ မေၿပာတတ္ပါဘူး။

ႏုိင္ငံရပ္ၿခားမွာ လာၿပီးအလုပ္လုပ္ရတာ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ ဘယ္လုိေနမလဲမသိပါ။ ကၽြန္မ အတြက္ကေတာ့ အေတြ႕အၾကဳံေတြက ေတာ္ေတာ့္ကုိစုံခဲ့တာပါ။ (တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ကာလအတြင္းမွာကုိပဲ ကုမၸဏီ အလုပ္ ၃ခု ေၿပာင္းလုပ္ခဲ့ရတာပါ။) စိတ္ေတြလည္း အရမ္းကုိပင္ပန္းခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာဆုိရင္ ဘာကိုမွသိပ္ဂရုမစုိက္တတ္ဘဲ စိတ္လုိက္မာန္ပါ တဇြတ္ထုိးလုပ္ပစ္တတ္တဲ့ အက်င့္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ရလာဒ္ေတြပဲၿဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ဆုိ ကၽြန္မအသက္အရြယ္နဲ႔ႏႈိင္းစာမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မဟာ အင္မတန္မွ မရင့္က်က္ေသး၊ လူၾကီးမဆန္ေသးတာလုိ႕ ေၿပာလုိ႕လည္း ရပါတယ္။ ကၽြန္မကို ေမြးကတည္းကေန ဘြဲ႕ရၿပီးသည္အထိ ေဖေဖ၊ ေမေမတုိ႕ရဲ႕ အရိပ္အာ၀ါသေအာက္မွာ အလုိလုိက္မုွေတြနဲ႕ ေနထုိင္ၾကီးၿပင္းခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မဟာ စင္ကာပူႏုိင္ငံလုိမ်ိဳး သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အထင္ၾကီးတတ္ၾကကာ ဘ၀င္ၿမင့္ေနၾကေသာ၊ ေတာ္ရုံတန္ရုံလူမ်ိဳးၿခား(အေနာက္တုိင္းသား လူၿဖဴမ်ားမပါ) ဆုိရင္ အထင္ေသး အၿမင္ေသးနဲ႕ ႏွာေခါင္းရုွံ႕တတ္ေသာ ေနရာမ်ိဳးကုိ ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ထုိလူစားမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေနသားၾကေအာင္၊ အဆင္ေၿပေအာင္  ကၽြန္မ မနည္း ၾကိဳးစားေနခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီေလာက္ၾကဳိးစားၿပီး အဆင္ေၿပေအာင္ေနခဲ့တာေတာင္ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ အလုပ္ သုံးခုေၿပာင္းလုပ္ခဲ့ရတာပါ။

အခုေတာ့ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ေနတတ္သြားၿပီလို႕ ထင္တာပါပဲ။ အခုလက္ရွိ ကုမၸဏီမွာလည္း အားလုံးနဲ႕အဆင္ေၿပေအာင္ ၾကဳိးစားၿပီးေနေနပါတယ္။ အလုပ္တစ္ခုနဲ႕တစ္ခု အကူးအေၿပာင္းမွာ ခံစားရတဲ့ စိတ္ပင္ပန္းမွုေတြကုိလည္း ကၽြန္မမခံစားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလုိအခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မအတြက္ အေ၀းကေန စိတ္ပူပန္မွုေတြထပ္တူခံစားေနရတဲ့ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမ့ကုိလည္း ပူေလာင္မုွေတြ ထပ္မၿဖစ္ေစလုိေတာ့ပါဘူး။

ကၽြန္မဘာေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ မရင့္က်က္ေသးဘူးလုိ႕ ေၿပာရတာလဲဆုိေတာ့ ကၽြန္မ အိမ္ကေန စခြဲခြာလာကတည္းက (ရန္ကုန္မွာ ေနကတည္းကဆုိပါေတာ့) ဘာကိစၥေလးမဆုိ ထစ္ကနဲဆုိရင္ အိမ္ကုိ လွမ္းလွမ္းေၿပာတတ္တာပါပဲ။ ကုိယ့္အတြက္ မိဘေတြ ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူသြားမယ္ဆုိတာကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးခဲ့ပါဘူး။ ဒီကုိေရာက္ေတာ့လည္း ဒီမွာၾကဳံေတြ႕ရသမွ် အေသးအဖြဲကမွအစ အိမ္ကုိလွမ္းေၿပာၿပတယ္။ ေမေမ့ကုိဖုံးဆက္ၿပီးငိုတယ္။ ေမေမကဟုိဘက္ကေန စိတ္မေကာင္းေတြၿဖစ္ၿပီး လုိက္ငုိတယ္။

ဒါေတြဟာ ကၽြန္မအေနနဲ႕ တကယ္ကုိ မလုပ္သင့္တဲ့ မရင့္က်က္တဲ့ အၿပဳအမူေတြပါ။ တကယ္ဆုိရင္ အေ၀းမွာေနရတဲ့ မိဘေတြအေနနဲ႕ ကုိယ့္အတြက္ စိတ္ေတြပူပန္ေနရုံကလြဲလုိ႕ ဘာမွမတတ္ႏုိင္မယ့္ဟာကို ကၽြန္မအေနနဲ႕ အဲဒီလုိမလုပ္သင့္ဘူးေလ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္လတုန္းက ကၽြန္မ အိမ္ကို တစ္ေခါက္ၿပန္သြားေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အေဒၚေတြ၊ အမ၀မ္းကြဲေတြက ေၿပာၿပၾကတယ္။ ကၽြန္မအဲဒီလုိ ဖုံးေတြဆက္ငုိယိုေနရင္ ေမေမဟာ ကၽြန္မအတြက္ ဘုရားရွိခုိးဆုေတြေတာင္းရတာ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ဘုရားစင္ေရွ႕ကကုိ မထေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒီလုိသိလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအရမ္းကုိစိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားၿပီး ေနာင္တေတြလည္းရခဲ့ပါတယ္။

အခုေတာ့ ကၽြန္မ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေအာင္ ၾကဳိးစားၿပီးေနေနပါတယ္။ ေမေမ့ကုိ သတိေတြရရင္လည္း အရင္တုန္းကလုိ ဖုံးေတြဆက္ၿပီး ေမေမ စိတ္ပူပန္ေအာင္ မလုပ္ေတာ့ပဲ အလြမ္းေၿပ အေမနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ သီခ်င္းေလးေတြကုိပဲ နားေထာင္ေနတတ္ေတာ့တယ္။ ဒီေန႕လည္း ေမေမ့ကုိသတိရၿခင္းေတြကုိ အမွတ္တရၿဖစ္ေအာင္ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေမ့အိမ္ သီခ်င္းေလးကုိ ဒီပုိ႕စ္ေလးနဲ႕ အတူတင္လုိက္တယ္။ အေ၀းက ေမေမ က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

ကၽြန္မနဲ႔ G-talk

ကုိေနဘုန္းလတ္ ေရးထားတဲ့ Chatter ႏွင့္ Blogger ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးရယ္၊ ကုိဗာလ ေရးထားတဲ့ G - စကား ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးရယ္ ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာလည္း G-talkနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေတြးေလးေတြ ေပၚလာပါတယ္။

ကၽြန္မအထင္ေတာ့ Gtalkဟာ ကၽြန္မတုိ႔ ၿမန္လူမ်ိဳးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အသုံးၿပဳၾကတဲ့ Chatting Softwareတစ္ခု ၿဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ G-talkကုိ သုံးၾကတဲ့အခါမွာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သုံးရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ခ်င္း တူၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ G-talkကုိ စတင္အသုံးၿပဳခဲ့တာ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ကမွပါ။ စသုံးရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း ဒီစင္ကာပူႏုိင္ငံကုိ လာဖုိ႔အတြက္ မသုံးမၿဖစ္ သုံးကုိသုံးဖုိ႔လုိအပ္လုိ႔ စတင္အသုံးၿပဳခဲ့တာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအေနနဲ႔ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာတစ္ခု ေတြ႕ရတာက internet cafeေတြကုိ သြားတဲ့အခ်ိန္တုိင္း ဆုိင္တုိင္းမွာ လူၿပည့္လုနီးပါးၿဖစ္ေနတတ္ၿပီး အဲဒီလူေတြကုိ ေလ့လာၾကည့္လုိက္တဲ့ အခါၾကေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တစ္ၿပဳိင္နက္တည္းမွာ လူႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္နဲ႔ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ Chatေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကုိယ့္အလုပ္နဲ႔ကုိယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေတြ ဘာေတြအတြက္မ်ား အဲဒီလုိသည္းၾကီးမည္းၾကီး Chatေနၾကတာလည္းဆုိတာကုိေတာ့ စိတ္၀င္တစား မေလ့လာၿဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ သူတုိ႔မွာလည္း သူတုိ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူတုိ႔ ေၿပာစရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိလုိ႔ ေနမွာေပါ့ လုိ႔ပဲေတြးခဲ့တာပါ။

ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္မတုိ႔နဲ႔ အတူတူေနခဲ့ၾကတဲ့ ကေလးေတြဆုိရင္လည္း ကၽြန္မသတိထားမိသေလာက္ အားအားရွိ internetဆုိင္ကုိပဲ သြားသြားေနၾကတာကုိ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ညဆုိရင္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ညဥ့္နက္မွ internetဆုိင္ကေန ၿပန္ၿပန္လာတတ္ၾကပါတယ္။ ၿပန္လာရင္လည္း မအိပ္ၾကေသးဘဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိ ဘယ္လုိေၿပာလုိက္တာ၊ ဘယ္သူက ဘယ္လုိေၿပာတာ၊ ဘယ္သူ႔ကိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ account အသစ္တစ္ခုနဲ႔ ဘယ္လုိ chatလုိက္တာ စသည္ၿဖင့္ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ေၿပာဆုိေနၾကတာကုိ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရုိးရေအာင္ ၾကားရပါတယ္။

တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ရွင္းလုိက္ရတဲ့ internetဖုိးကလည္း သူတုိ႔ေၿပာပုံအရဆုိရင္ မနည္းပါဘူး။ ကၽြန္မကသာ ေဘးကေနနားေထာင္ၿပီး ႏွေၿမာေနတာပါ။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဒီပုိက္ဆံနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဘယ္လုိမွေတာင္ ခံစားရပုံ မေပၚပါဘူး။ ကၽြန္မ သူတုိ႔ကုိ နားလည္းမလည္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္မကေတာ့ internetကုိ မသုံးမၿဖစ္လုိ႔သာ သြားသြားသုံးေနရေပမယ့္ internetဆုိင္သြားရမွာ ေတာ္ေတာ့္ကုိပ်င္းတာပါ။ ကုိယ္ကမကၽြမ္းက်င္ေတာ့ တစ္ခုခုလုပ္မရေတာ့ဘူးဆုိရင္လည္း ဆုိင္ကအားတဲ့လူကုိ လုိက္ၾကည့္ၿပီး ေခၚေခၚၿပရတာကတစ္မ်ဳိး၊ အေရးၾကီးၿပီဆုိရင္ connectionကမေကာင္းလုိ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတက္တာကတစ္မ်ိဳးနဲ႔ စိတ္မရွည္တာနဲ႔ပဲ ေတာ္ရုံတန္ရုံဆုိ ကၽြန္မမသြားၿဖစ္တာက မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ မကၽြမ္းက်င္လုိ႔ မသုံးပဲထားရင္ ပုိၿပီးေတာ့မကၽြမ္းက်င္ပဲေနမွာေပါ့ဆုိၿပီး ကၽြန္မကုိ ေခၚေပမယ့္ ကၽြန္မက အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ိဳးၿပၿပီး က်န္ခဲ့တာက မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း G-talk နဲ႕ပတ္သက္လုိ႔ အဲဒီေလာက္ပဲသိခဲ့ၿပီး ဒီကုိေရာက္ခဲ့့တယ္ဆုိပါေတာ့။

ဒီကိုေရာက္ေတာ့ ဒီမွာက internetသုံးစြဲရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေၿပတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မ သေဘာအက်ဆုံးက onlineကုိအခ်ိန္မေရြး ဖြင့္ထားလုိ႔ရေတာ့ ၿမန္မာၿပည္က သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး စကားေၿပာႏုိင္တာကုိပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က ၿမန္မာၿပည္ကေန ေရာက္ကာစဆုိေတာ့ ဒီမွာေနရတာ အသားမက်ေသးတဲ့အၿပင္ ၿမန္မာၿပည္ကုိပဲ သတိရေနတာဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ ၿမန္မာၿပည္ကသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ရေတာ့ အလြမ္းေၿပေစပါတယ္။

အဲဒီမွာ ၿပႆနာကစပါၿပီ။ G-talk ထဲကုိ အမည္မသိတဲ့ invite ေတြ ေရာက္ေရာက္လာတာပါ။ ကၽြန္မကလည္း G-talkကုိစသုံးကာစ G-talkေလာကအေၾကာင္းကုိလည္း လည္လည္၀ယ္၀ယ္မသိေသးေတာ့ ၀င္လာတဲ့ inviteေတြကုိ မ်ားေသာအားၿဖင့္ acceptလုပ္ၿဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကၾကေတာ့လည္း တကယ့္ကုိ ကုိယ့္အသိမိတ္ေဆြေတြပါ။ accountနာမည္ကတစ္မ်ိဳး ၿဖစ္ေနတာေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကၽြန္မလုံး၀မသိတဲ့ လူေတြပါ။ လုံး၀မသိတဲ့ လူေတြထဲမွာမွ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိပါတယ္။

တစ္မ်ိဳးက တစ္ကယ္ကုိ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ခ်င္လုိ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဗဟုသုတေတြ၊ အေတြးအၿမင္ေတြ ဖလွယ္ဖုိ႔ဆုိတဲ့ စိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔ တကယ္ကုိ ခင္စရာေကာင္းတဲ့ မိတ္ေဆြေတြပါ။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြဆုိရင္ ကၽြန္မနဲ႔ အခုအခ်ိန္အထိကုိ G-talk ထဲမွာ အဆက္အသြယ္မၿပတ္ ရွိေနတုန္းပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ကၽြန္မကုိ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မေပးပါဘူး။ သူတုိ႔ သိခ်င္တာေလးေတြ ရွိရင္ကၽြန္မသိလုိသိၿငား ေမးတယ္။ ကၽြန္မကုိသိေစခ်င္တာေလးေတြ ရွိရင္လည္း လွမ္းေၿပာေပးတယ္။ ေကာင္းတဲ့ forward mail ေလးေတြ ရွိရင္အၿပန္အလွန္ ပုိ႔ ေပးၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ respect ထားၿပီးဆက္ဆံၾကတယ္။ ဒီလုိသူငယ္ခ်င္းေတြၾကေတာ့ တကယ္ကို စစ္မွန္တဲ့ online သူငယ္ခ်င္းေတြအၿဖစ္ ကၽြန္မလက္ခံထားပါတယ္။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ onlineမွာ မိန္းခေလးေတြကို အခြင့္သာရင္သာသလုိ ၾကဴဖုိ႔ေလာက္ကုိသာ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေနၾကတဲ့ လူမ်ိဳးေတြေပါ့။ acceptလုပ္ထားၿပီးလုိ႔ ေတြ႕တာနဲ႔တစ္ၿပဳိင္နက္ စသုံးလုံး၀င္သလုိ ေမးခြန္းေတြကုိ တရစပ္ေမးပါၿပီ။ နာမည္အရင္းကဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္မွာေနတာလဲ၊ ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲ၊ အသက္ဘယ္္ႏွႏွစ္ရွိၿပီလဲ စတဲ့စတဲ့ ေမးခြန္းေတြကအစခ်ီလုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ရည္စားရွိလား၊ အိမ္ေထာင္ရွိလားဆုိတဲ့ Personalေမးခြန္းမ်ိဳးေတြအထိကုိ ေမးတာပါ။ ကၽြန္မ အဲဒီလုိလူေတြကုိ ေတာ္ေတာ့္ကုိ စိတ္ပ်က္စိတ္တုိမိပါတယ္။ အစပုိင္းတုန္းကေတာ့ ကၽြန္မအေနနဲ႕ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေလးေလးစားစား ၿပန္ေၿဖပါတယ္။

အဲဒီလုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေၿဖတာကုိပဲ ဘယ္လုိေတြထင္သြားၾကတယ္ေတာ့ မသိပါဘူး။ ဟုတ္ၿပီကြ၊ အပုိင္ပဲ ဆုိၿပီးတြက္လုိက္ၾကၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ ဓာတ္ပုံပုိ႔ေပးပါလားတုိ႔၊ webcamနဲ႔ စကားေၿပာခ်င္လုိ႔တုိ႔ ၿဖစ္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမေၿပာ ညာမေၿပာ callကုိၿဗဳန္းကနဲ ေခၚခ်ပစ္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြလည္းရွိပါတယ္။ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စိတ္ဆုိးေဒါသထြက္မိပါတယ္။ အဲဒီလူေတြ ကၽြန္မ အၿပင္မွာသာေတြ႕ ေနရရင္ တစ္ခုခုေၿပာမိလုပ္မိမလားပါပဲ။

အဲဒီလုိ ေပါက္ကရေလးဆယ္ အရည္မရအဖတ္မရေတြ ေမးတတ္တဲ့၊ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလွတဲ့ လူမ်ဳိးေတြကုိ ကၽြန္မဆက္ကုိစကားေၿပာခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲ....ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ၿပန္မေၿဖမိၿပန္ရင္လည္း တစ္မ်ိဳး။ သူတုိ႔ကုိ မတူသလုိမတန္သလုိ ဆက္ဆံတယ္တုိ႔၊ ကၽြန္မကဘာမုိ႔လုိ႔လဲတုိ႔၊ သူတို႕ကၿမန္မာၿပည္ကဆုိရင္လည္း ကၽြန္မက စင္ကာပူမွာေရာက္ေနလုိ႔ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ဘာညာဆုိၿပီးေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ရုိင္းပ်စြာနဲ႔ကုိ ေၿပာဆုိသြားၾကတာပါ။

အဲဒီလုိ ရုိင္းစုိင္းတဲ့လူေတြကုိေတာ့ ကၽြန္မ Blockလုပ္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ တကယ္ဆုိ ကၽြန္မအေနနဲ သူမ်ားကုိ Block လုပ္ရမွာကုိ ၀န္ေလးပါတယ္။ အားနာသလုိလုိ၊ အခ်င္းခ်င္း ေလးစားမႈမရွိသလုိ ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိအရုိင္းအစုိင္းေတြကုိေတာ့ Block လုပ္ကုိလုပ္ပစ္လုိက္သင့္တယ္လို႕ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။

ကၽြန္မေၿပာခ်င္တာက ကုိယ့္ရဲ႕အခ်ိန္ေတြ ပုိက္ဆံေတြ အကုန္ခံၿပီး ဒီလုိအက်ဳိးမရွိ၊ အရည္မရ အဖတ္မရေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနမယ့္အစား ဗဟုသုတရွာခ်င္သူေတြအတြက္ေတာ့ Internetဆုိတာ တကယ့္ကုိ ဗဟုသုတ ဟင္းေလးအုိးၾကီးပါပဲ။ Internetကုိသုံးၿပီး အက်ိဳးရွိတာတစ္ခုခုကုိ လုပ္ၿဖစ္ေစခ်င္၊ သိသြားေစခ်င္တာပါ။ G-talk မွာ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ၾကမယ္ဆုိရင္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ၾကဴဖုိ႕ဆုိတာထက္ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ဗဟုသုတေတြဖလွယ္ဖုိ႕၊ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အသိအၿမင္ေတြမွ်ေ၀ခံစားဖုိ႔ ဆုိတဲ့ နဲနဲေလး ပုိအဆင့္ၿမင့္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြကုိ ထားၾကေစခ်င္တာပါ။

ဒါေပမယ့္လည္း လူဆုိတာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခံယူခ်က္ခ်င္း၊ သေဘာထားခ်င္း မတူေတာ့ လည္းခက္သားလား။ ကၽြန္မလည္းအခုဆုိရင္ ကုိယ္မသိတဲ့နာမည္နဲ႕ inviteေတြကုိ လက္ခံဖုိ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ၀န္ေလးသြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတာက မသိတတ္၊ နားလည္မေပးတတ္ၾကတဲ့ လူေတြပါ။ ရုံးမွာ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆုိရင္ အခ်ိန္မေရြး Managerတုိ႔၊ Bossတုိ႕က ကုိယ့္အနားကုိ ေရာက္ေရာက္လာၾကတတ္ၾကတာေလ။ တစ္ခါတစ္ေလ သူတုိ႔က အလုပ္ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေၿပာေနၿပီဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အနားကေနမသြားတတ္ၾကပါဘူး။ အဲဒီအခါမွာ သူတုိ႔ိလွမ္းchatတာကုိ reply ၿပန္လုပ္ဖုိ႕ ၾကာသြားရင္ စိတ္ကြက္သြားတတ္ၾကတာမ်ိဳးေတြပါ။

တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အလုပ္ခ်ိန္မွန္း သိေနရက္နဲ႔ကုိ အရမ္းကုိ chatခ်င္ေနၾကေတာ့တာ။ ကၽြန္မရဲ႕ reply ေတြကလည္း တုိတုိတုတ္တုတ္ေတြက မ်ားလာေတာ့ သူတုိ႔က ခင္လုိ႕ သတိရလုိ႔ chatတာကုိပဲ ကၽြန္မက ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေၿဖခ်င္သလုိ၊ မေၿဖခ်င္သလုိနဲ႔ ဆုိတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးေတြ ထင္သြားတတ္ၾကၿပန္ေရာ။

ကၽြန္မအဲဒီလုိ ခဏခဏ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္ေနရတာေတြကုိ ေတြ႕ ေတြ႕ေနရေတာ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မကုိ email address ေၿပာင္းသုံးပါလားလုိ႕ အၾကံေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္မအေနနဲက emailဆုိတာကုိ စတင္အသုံးၿပဳကတည္းက ဒီmailေလးကုိပဲ သုံးခဲ့တာမုိ႕လုိ႕ ကၽြန္မမေၿပာင္းခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ အသိမိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံးကုိလည္း ဒီ mail ကုိပဲေပးထားတာမုိ႔လုိ႕ပါ။

ကၽြန္မလည္း အဲဒီလုိလူေတြကို ေရွာင္ခ်င္ေတာ့ မ်ားေသာအားၿဖင့္ invisibleနဲ႕ပဲ အေနမ်ားခဲ့ပါတယ္။ ကုိဗာလရဲ႕ ေဆာင္းပါးထဲမွာ invisibleလုပ္ထားၿခင္းသည္ မိမိ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေပၚတြင္ မရုိးသားရာၾကပါသည္လုိ႕ ဖတ္ရေပမယ့္လည္း email addressမေၿပာင္းခ်င္ေသာ၊ G-talkနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ခဏခဏ စိတ္တုိေဒါသထြက္ရတာကုိ မၿဖစ္ခ်င္ေသာ ကၽြန္မအဖုိ႔ကေတာ့ invisibleနဲ႔ ေနတာေလးက အဆင္ေၿပတဲ့ နည္းလမ္းေလးမ်ား ၿဖစ္ေနသလားလုိ႕ပါ။ တၿခားတၿခားေသာ mailေတြ၊ chatting softwareေတြကုိ ေၿပာင္းမသုံးခ်င္တဲ့ ကၽြန္မအဖုိ႔ကေတာ့ gmail နဲ႔ G-talk ကုိပဲ ဆက္ၿပီးသုံးသြားခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ပဲ ကၽြန္မဒီ mail addressေလးကုိပဲ ဘယ္အခ်ိန္အထိ မေၿပာင္းမလဲ ဆက္သုံးသြားေနၿဖစ္ဦးမလဲဆုိတာေတာ့ မေၿပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။

ဗုဒၶၿမတ္စြယ္ေတာ္

ၿပည္ၿမဳိ႕ရွိ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားေပၚတြင္ကိန္း၀ပ္စံပယ္ေတာ္မူေသာ ဗုဒၶၿမတ္စြယ္ေတာ္

မေန႔က ကၽြန္မတုိ႔ၿပည္ၿမဳိ႕က ေရႊဆံေတာ္ဘုရားပြဲေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ပုိစ့္ေလးကုိ ေရးလုိက္ၿဖစ္ေတာ့ ဒီေန႔မနက္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ေ၀စုိးက ဒီစြယ္ေတာ္ၿမတ္ပုံကုိ ကၽြန္မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာတင္လုိ႔ရေအာင္ ေမးလ္နဲ႔ လွမ္းပုိ႔ေပးပါတယ္။ ဖူးေၿမာ္ကုသုိလ္ယူႏုိင္ၾကပါေစ။

ၿပည္ၿမိဳ႕က ေရႊဆံေတာ္ဘုရားပြဲေတာ္

မေန႕က ကၽြန္မ ေမေမ့ကုိအိပ္မက္မက္ၿပီး ဒီေန႕တစ္ေန႕လုံး အိမ္ကုိပဲ သတိရေနပါတယ္။ အိမ္ကုိသတိရၿခင္းနဲ႕ အတူကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕ ၿပည္ၿမဳိေလးမွာ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားပြဲေတာ္ၾကီးေတာင္ စေတာ့မွာပါလားဆုိတာကုိ သတိရသြားပါတယ္။ ဒီႏွစ္က စြယ္ေတာ္လွည့္မယ့္ႏွစ္ေလ....။ သီဟုိဠ္ကၽြန္းကေန ပင့္ေဆာင္ထားတဲ့ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ စြယ္ေတာ္ၿမတ္အား သုံးႏွစ္မွတစ္ၾကိမ္သာ ၿမဳိ့တြင္းမွာ လွည့္လည္အပူေဇာ္ခံတာ ၿဖစ္ပါတယ္။

ဒီရက္ပုိင္းမွာ အိမ္ကလူေတြနဲ႕လည္း မေတြ႕ၿဖစ္ေသးေတာ့ ပြဲေတာ္စမယ့္ရက္ကုိ ေသခ်ာမသိဘူးၿဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ရုံးကၿပန္လာေတာ့ အီးေမးလ္စစ္ရင္း ၿပည္သားမ်ားဆုံဆည္းရာ ကေန messageတစ္ခုေရာက္ေနလုိ႕ အဲဒီ website ကုိ၀င္ရင္း “ႏွင္းၿဖဴ ”ဆုိတဲ့ တစ္ေယာက္က ပြဲေတာ္ရက္ေလးေတြ တင္ထားတာကုိ တုိက္တုိက္ ဆုိင္ဆုိ္င္ သြားေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ဘုရားပြဲနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပုိ႔စ္ေလးတစ္ခု ေရးခ်င္လာပါတယ္။

တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၈ ရက္ (၂၅.၁၀.၀၉) မွာပြဲေတာ္စၿပီး တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၁ ရက္ (၂၈.၁၀.၀၉) မွာ စြယ္ေတာ္ဖြင့္မွာ ၿဖစ္ပါတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၃ ရက္ (၃၀.၁၀.၀၉) မွာ စြယ္ေတာ္ျမတ္ကုိၿမဳိ႕တြင္းမွာ လွည့္လည္ အပူေဇာ္ခံၿပီး တန္ေဆာင္မုန္းလၿပည့္ေက်ာ္ ၂ ရက္ (၂.၁၁.၀၉) ေန႔ကေတာ့ ပြဲေတာ္ေနာက္ဆုံးေန႔ ၿဖစ္ပါတယ္။

ေၾသာ္.....ကၽြန္မကေတာ့ ေရႊဆံေတာ္ ဘုရားပြဲေတာ္ႀကီးနဲ႔ ေ၀းခဲ့တာ ေလးႏွစ္ေတာင္ရွိခဲ့ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဟုိတုန္းက ဘုရားပြဲေတာ္မွာ လည္ခဲ့တာေတြ၊ ေပ်ာ္ခဲ့တာေတြကုိ ၿပန္သတိရမိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ GTC တက္ေနတုန္းက ကၽြန္မတုိ႔အုပ္စု အတန္းလစ္ၿပီး ေလွ်ာက္လည္ခဲ့တာေတြကုိလည္း သြားေတြးမိပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔အုပ္စုက လူမ်ားေတာ့(ခုနစ္ေယာက္ေတာင္ရွိတာေလ) ဘယ္သြားသြား အုပ္စုကြဲကြဲသြားတတ္လုိ႔ ပြဲေတာ္လည္တုိင္းလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၿပန္ၿပန္ရွာေနရတာခ်ည္းပါပဲ။ ၿပန္ေတြ႕ၾကၿပီ္ ဆုိရင္ေတာ့ၿဖင့္ အကုန္လုံး ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ နီးစပ္ရာဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ၀င္ၿပီး စားၾကေသာက္ၾက ေၿပာၾကဆုိၾက စေနာက္ၾက နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။

ငယ္ငယ္တုန္းက ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ ကုိႀကီး၊ ညီမေလးတုိ႔န႔ဲ မိသားစုလုိက္ လည္ခဲ့တာေတြကုိလည္း သြားသတိရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ကုိ ပြဲေတာ္လုိက္ပုိ႔ေပးဖုိ႔ ပူဆာရတာ အေမာပါပဲ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ပြဲေတာ္ကုိလုိက္ပုိ႔ေပးမယ့့္ေန႔ဆုိရင္ၿဖင့္ ညေနပုိင္းေရာက္ရင္ အက်ႌအ၀တ္အစားေတြလဲၿပီး ေဖေဖရုံးကၿပန္အလာကုိ အိမ္ေရွ့ကုိထြက္ထြက္ေမွ်ာ္ရတာလည္း ေၿပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ အိမ္နီးနားခ်င္းသူငယ္ခ်င္းေတြကုိလည္း အဲဒီေန႔ ပြဲေတာ္ကုိသြားလည္မွာဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိလည္း ၾကြားရေသးတယ္။

ငယ္ငယ္က ပြဲေတာ္လည္တုိင္း ကၽြန္မအေနနဲ႕ အၿမဲပူဆာတတ္တာက ငါးလုံးတန္းစီၿပီးဆင့္ထားတဲ့ ကစားစရာဒန္အုိးေလးေတြပါပဲ။ ကၽြန္မကစည္းကမ္းမရွိေတာ့ ၀ယ္လာၿပီးရင္လည္း ခဏေလးနဲ႔ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ႏွစ္ပြဲေတာ္ေရာက္ရင္လည္း ကၽြန္မက အဲဒါကုိပဲ၀ယ္ေပးဖုိ႕ ထပ္ပူဆာပါတယ္။ ေဖေဖကလည္း မၿငဳိမၿငင္ အၿမဲ၀ယ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ထပ္ထပ္ေဖ်ာက္ပစ္တာပါပဲ။ အဲဒီလုိနဲ႔ ႏွစ္တုိင္းႏွစ္တုိင္း ပြဲေတာ္ေရာက္ၿပီဆုိရင္ၿဖင့္ ကၽြန္မ၀ယ္ၿဖစ္တာက အဲဒီဒန္အုိးေလးေတြပါပဲ။

ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္က ၿပည္ကသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ onlineမွာေတြ႕ေတာ့ သူက ပြဲေတာ္မွာ ဘာလုိခ်င္လဲတဲ့၊ သူ၀ယ္ထားေပးမယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ ideaက တစ္မ်ိဳး...။ အဲဒီပစၥည္းက ကေလးဘ၀တုန္းက လုိခ်င္တဲ့ ပစၥည္းၿဖစ္ရမယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မ မဆုိင္းမတြ ေၿဖလုိက္တာက ဒန္အုိးေလးေတြေလ။ သူကေတာ့ ေလေသနတ္၀ယ္မလုိ႔ဆုိပဲ။ ေၿပေၿပလည္လည္ဆက္ဆံထားမွ ၿဖစ္မယ္။

သူငယ္ခ်င္းေရ....နင္ပြဲေတာ္လည္တဲ့ အခါက်ရင္ မုန္႔သုိင္းၿခဳံတုိ႔၊ မုန္႔ပ်ားအုံတုိ႔၊ ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္တုိ႔စားရင္ ငါတုိ႔ေတြအတြက္ပါ ပုိစားေပးေနာ္။ ေၾသာ္....ၿပီးေတာ့ ခ်ားလည္းစီးဦးဟ၊ ဒါေတာ့ဒုိ႔အတြက္ပုိမစီးပါနဲ႔၊ ရပါတယ္။ (ခ်ားဆုိတာ ရဟတ္ကုိေၿပာတာေနာ္ သူငယ္ခ်င္း)။ ေတာ္ၾကာၿမန္မာၿပည္ၿပန္ရင္ ေလေသနတ္နဲ႔ လုိက္ပစ္ေနမွာစုိးလုိ႔ း)))။

Lovely Wai Soe

Cute Chit Su

မေန႕ကပုိစ့္ထဲက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ပါ။ း))

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အတြက္

ကၽြန္မ အခုဒီပုိစ့္ေလးကုိ စေရးေတာ့ ညဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ေနပါၿပီ။ တကယ္ဆုိ ကၽြန္မအေနနဲ႕ ဒီေန႕ ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ့မန္ေနဂ်ာက သူတင္စရာရွိတဲ့ submissionေတြကုိ ဒီေန႕ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ တင္ရမွာၿဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မမွာ သူ႕အတြက္ ၿပင္ဆင္စရာရွိတာေတြကုိ နံနက္ ရုံးကုိစေရာက္ကတည္းက ၿပင္ဆင္ေပးေနရတာ တစ္ေနကုန္ လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ႏိုင္ပါဘူး။ အလုပ္ေတြအားလုံး ၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ နာရီကုိၾကည့္ေတာ့ ညခုနစ္နာရီီခြဲေနပါၿပီ။ အိမ္ကုိၿပန္ေရာက္တာလဲ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ပါတယ္။ ကြၽန္မအေနနဲ႕ အရမ္းပင္ပန္းေနေပမယ့္လည္း ဒီပုိစ့္ေလးကုိ ကြၽန္မ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အတြက္ အမွတ္တရ မၿဖစ္မေန ေရးခ်င္လုိ႕ကုိ ေရးလုိက္တာပါ။

တကယ္ဆုိ ဒီလုိဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခု စလုပ္ၿဖစ္တယ္ဆုိတာကို ဘယ္သူ႕ကုိမွ ကၽြန္မအသိမေပးခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မနဲ႕အတူတူေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေ၀စုိးကုိေတာင္မွ မေၿပာခဲ့ပါဘူး။ ဘာၿဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ ရယ္လုိ႕ သတ္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္ၿဖစ္ေၿမာက္ေၿမာက္ ဘာမွလည္းမရွိေသးလို႕ေလ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးစေရးေနတုန္းညမွာပဲ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း မခ်စ္စုက onlineကေန သူအိပ္ရာမ၀င္ခင္ ကၽြန္မကုိလည္း အိပ္ရာေစာေစာ၀င္ဖုိ႕ ကတိလွမ္းေတာင္းေနပါတယ္။ ဘာၿဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ကၽြန္မက ေနမေကာင္းၿဖစ္ထားတာ သိပ္မၾကာေသးဘူးဆုိေတာ့ကာ ကၽြန္မကုိ ညဥ့္နက္သည္အထိ သူက မေနေစခ်င္ဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႕ သူက ကၽြန္မကတိမေပးမခ်င္း ေတာင္းေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဘေလာ့ဂ္လုုပ္ေနတာဆုိတဲ့အေၾကာင္း အသိေပးလုိက္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႕သူက အ့ံၾသသြားၿပီး ဘေလာ့ဂ္ကုိၿပင္ဆင္ၿပီးတာနဲ႕ သူ႕ကုိအသိေပးဖုိ႕ေၿပာၿပီး ေတာ္ေတာ္လည္းညဥ့္နက္ေနၿပီ ၿဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မကုိႏွုတ္ဆက္ၿပီး အိပ္ရာဝင္သြားခဲ့ပါတယ္။

ကြၽန္မလည္း ပုိ႕စ္တစ္ပုဒ္စတင္လိုက္ၿပီး ေနာက္ေန႕မနက္အိပ္ရာကႏုိးတာနဲ႕ သူ့ဆီကုိ message ပုိ႕လုိက္ပါတယ္။ သူကဝင္ၾကည့္ၿပီးတာနဲ႕တစ္ၿပဳိင္နက္္ ခ်က္ခ်င္းပဲကြၽန္မဆီကုိ လွမ္းၿပီးအားေတြေပးပါတယ္။ သူ့ရဲ႕အခန္းေဖာ္ကုိလည္း ကၽြန္မဘေလာ့ဂ္ေလးကုိ ေခၚၿပရေသးတာပါ။ Followerလည္း တန္းလုပ္လုိက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႕ ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္ေလးရဲ႕ ပထမဆုံးဧည့္သည္ဟာ ကၽြန္မရ့ဲသူငယ္ခ်င္း မခ်စ္စုပဲ ၿဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ဒီေန႕လည္း gtalkကေန ကြၽန္မကုိ အားေပးစကားေတြ အမ်ားၾကီး လွမ္းေၿပာပါတယ္။ ကြၽန္မ သူ႕ဆီကေန ခြန္အားေတြ အမ်ားၾကီးရခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ ေ၀စုိးကလည္း ကၽြန္မဘေလာ့ဂ္ေရးေနတာကုိ သိသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကသူ႕ကုိလင့္ခ္မေပးေသးပဲ ကၽြန္မရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ေလးကုိ တန္ဆာဆင္လုိက္၊ သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေတြက္ို ၀င္ၾကည့္ၿပီး “စု၊ တု၊ ၿပဳ” လုပ္လုိက္နဲ႕ မေန႕ညက ႏွစ္နာရီေလာက္က်မွ အိပ္ရာ၀င္ႏုိင္္တာပါ။ စီေဘာက္စ္ကုိလည္း မေန႕ကမွ install လုပ္လုိက္တာပါ။ အဲဒီလုိနဲ႕ခုနစကားကုိဆက္လုုိ႕ ဒီေန႕ရုံးကုိေရာက္တာနဲ႕စၿပီး အလုပ္ေတြတအားရွုပ္ေနေပမယ့္ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ဂ်ီေမးကုိဖြင့္ၿပီး ေ၀စုိးရဲ့ ခ်က္ေဘာက္စ္ထဲမွာ ကၽြန္မဘေလာ့လင့္ခ္ေလးကုိ ရုိက္ထည့္ထားလုိက္ပါတယ္။ ေ၀စုိးဆီကေန ဘာreplyေလးမ်ား ၿပန္လာမလဲလုိ႕ မအားတဲ့ၾကားက လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရတာလည္း အေမာပါပဲ။ ေ၀စုိးကလည္း အေကာင္းအဆုိး တစ္ခြန္းေလးေတာင္ replyမလုပ္ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းကုိ အရင္မစားႏုိင္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ေလးကုိ အရင္ဖြင့္ရပါေသးတယ္။ ဖြင့္ၿပီးေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး စီေဘာက္စ္က refreshေလးကုိ ကလစ္လုိက္ေတာ့ အုိး.....စီေဘာက္စ္ထဲမွာ ကြန္မန္႕ႏွစ္ခု.... ေပ်ာ္လုိက္တာေၿပာမေနပါနဲ႕ေတာ့။ ကြန္မန္႕ေပးသူကေတာ့ တၿခားသူရွိရုိးလား.....ေ၀စုိးေပါ့:))။

ဒါဆုိရင္ ကၽြန္မရဲ့ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ပထမဆုံးကြန္မန္႕ေပးသူက ေ၀စုိးေပါ့။ အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့လည္း သူက ကြၽန္မဘေလာ့ဂ္ကုိ sign inလုပ္ၿပီး ကြၽန္မနဲ႕သိတဲ့သူေတြကုိ inviteလုပ္လုိက္တယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း၊ ရုံးမွာသူမ်ားေတြကုိလည္း လုိက္ၾကြားတာဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ကြၽန္မရဲ့အေရးအသားေလးေတြကုိလည္း မဆုိးဘူးဆုိတဲ့အေၾကာင္း(ကုိယ့္ငါးခ်ဥ္ကုိယ္ တအားကုိ ခ်ဥ္ပစ္တာေလ) ေတြကုိ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ေၿပာၿပေတာ့ ကြၽန္မမွာ ဝမ္းသာပီတိေတြ ၿဖစ္ၿပီး ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ဖုိ႕အတြက္လည္း ေနာက္ထပ္ ခြန္အားေတြ ရလုိက္ပါတယ္။

အဲဒါနဲ႕ ဒီေန႕ည ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ အရမ္းကုိအိပ္ခ်င္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကုိ ေရးခ်င္လြန္းလုိ႕ မ်က္လုံးကုိအတင္းၿဖဲၿပီး ေရးၿဖစ္ေအာင္ ေရးလုိက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိတာ ဘဝမွာတန္ဖုိးၿဖတ္လုိ႕မရတဲ့ အရာေတြပါပဲ။ ကၽြန္မခံယူထားတာက သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ ေအးအတူပူအမွ် အတူတကြ မွ်ေ၀ခံစားႏုိင္ရမယ္။ နင္ဘာေကာင္လည္း ငါဘာေကာင္လည္း၊ နင္ကဘယ္သူ ငါကဘယ္၀ါဆုိတာေတြ လုံး၀မလုိအပ္ဘူးလုိ႕ ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္မဘဝမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ ဆုံစည္း ခဲ့ဘူးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕လည္း ခြဲခြာခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ဒီသူငယ္ခ်င္းေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႕ေရာ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ကၽြန္မခြဲမခြာအတူရွိေနႏိုင္မွာလည္း ဆုိတာကုိေတာ့ ကၽြန္မလည္း ၾကဳိတင္မေၿပာႏုိင္ပါဘူး။ အမိေၿမနဲ႕ေ၀းရာမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ closeအၿဖစ္ရဆုံး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ေရ....နင္တုိ႕ေပးတဲ့ ခြန္အားေတြအတြက္ ေက်းဇူး အရမ္းတင္ပါတယ္လုိ႕။

(မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီပုိ႕စ္က မေန႕ကေရးထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ မေန႕ကအရမ္းကုိ အိပ္ခ်င္ေနလုိ႕ edit မလုပ္ႏုိင္လုိ႕ မေန႕က မတင္ၿဖစ္ပဲ ဒီေန႕မွပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ edit လုပ္ၿပီး တင္လုိက္ရတာပါ။)

မေလွ်ာ့ေသာဇြဲလုံလေတြနဲ့

အင္း..... ဒီေန႕ ဘေလာ့ဂ္စေရးတဲ့ ဒုတိယေၿမာက္ေန႕ေပါ့...။ ကၽြန္မမွာ မေန႕က ဒီဘေလာ့ဂ္ကုိ စလုိက္မိၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကတည္းကစလို႕ အခ်ိန္ၿပည့္ အဲဒီ ဘေလာ့ဂ္နဲ႕ ပတ္သက္တာေတြကုိသာ စဥ္းစားေတြးေတာေနၿပီး စားလည္း ဘေလာ့ဂ္၊ သြားလည္း ဘေလာ့ဂ္နဲ႕ ၿဖစ္ေနကာ ဘေလာ့ဂ္နတ္ရဲ့ ဖမ္းစားၿခင္းကုိ ခံေနရပါေတာ့တယ္။

ပုိဆုိးတာက ကၽြန္မဟာ ဘေလာ့ဂ္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ဗဟုသုတနည္းေတာ့ ခရီးက အေတာ့္ကုိ မတြင္ဘူး ၿဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ကၽြန္မစဥ္းစားမိတာက ကၽြန္မအၿဖစ္က “ခါခ်ဥ္ေကာင္မာန္ၾကီး ေတာင္ၾကီးၿဖဳိမယ့္ ဟန္” ဆုိတာလုိမ်ား ၿဖစ္ေနၿပီလားလုိ႕ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မယံုၾကည္ထားတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲတဲ့အရာပဲ ၿဖစ္ေနပါေစ ကုိယ္သာ တကယ့္ကုိ ၿဖစ္ခ်င္စိတ္နဲ႕ ၾကဳိးစားမယ္ဆုိရင္ (ကာလ အတုိ အရွည္သာ ကြာခ်င္ကြာမယ္) တစ္ေန႕မွာေတာ့ ၿဖစ္ကုိ ၿဖစ္ရမယ္ လုိ႕ေပါ့....။

ဘာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္မက ေၿခတစ္လွမ္း စခဲ့မိၿပီေလ။ ထုိခရီးလမ္းမွာ ဆူးေညာင့္ ခလုတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်ားမ်ား ဘယ္လုိအခက္အခဲေတြနဲ႕ပဲ ေတြ႕ေတြ႕ ေအာင္ၿမင္မႈပန္းတုိင္ကုိ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ သြားရမွာက ကၽြန္မရဲ႕ တာ၀န္ပဲ မဟုတ္ပါလား။ ဒါ့ေၾကာင့္မုိ႕လို႕ ဘယ္ေလာက္ပဲအခက္အခက္ေတြမ်ားမ်ား မေလွ်ာ့ေသာဇြဲလုံ႕လေတြနဲ႕ ကၽြန္မဆက္လက္ ၾကဳိးစားသြား ပါဦးမယ္လုိ႕....။

Blog ေလးတစ္ခုစတင္အစပ်ဳိးမိၿခင္း

ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခုကုိ ဒီေန႕မွာ ကၽြန္မအစပ်ိဳးခဲ့့မိပါၿပီ။ ဒီလုိအစပ်ဳိးရၿခင္းရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးကေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ အေတြးေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြ၊ အယူအဆေတြနဲ႕အတူ ကၽြန္မသိတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ကၽြန္မၾကိဳက္တဲ့ စာအုပ္္ေတြ၊ သီခ်င္းေတြ၊ ကဗ်ာေတြကုိ အမ်ားနဲ႕ မွ်ေ၀ခံစားခ်င္လုိ႕ပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ အေနနဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခု ဖန္တီးခ်င္တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိလုပ္ရမယ္မွန္း မသိတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ၿမန္မာေဖာင့္ကုိ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ မရုိက္တတ္ေသးတာက တစ္ေၾကာင္းနဲ႕ အခ်ိန္ေတြဆြဲေနခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေတြရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကုိေတာ့ ကၽြန္မအၿမဲပဲ သြားဖတ္ၿဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မအေနနဲ႕ ပထမဦးဆုံး စတင္ဖတ္ဖူးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ကေတာ့ လန္ဒန္က ကုိခ်မ္းၿမစုိး ရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ပါပဲ။ ဘယ္လုိကေန ဘယ္လုိ အဲဒီ ဘေလာ့ဂ္ကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္ ဆုိတာေတာ့ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီကမွစၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေတြအေၾကာင္း၊ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြအေၾကာင္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလာရၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခု ဖန္တီးခ်င္တဲ့ပုိး ကၽြန္မမွာ စ၀င္ခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေၿပာခဲ့ၿပီးတဲ့အတုိင္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ၾကာေနခဲ့ၿပီး ဒီေန႕ေတာ့ ကုိသက္တန့္ခ်ဳိ ရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ကုိ ၀င္ဖတ္ေနရင္းကေန ဘေလာ့ဂ္ကုိ မၿဖစ္မေန အစပ်ဳိးခ်င္တဲ့စိတ္ေလး ရုတ္တရက္ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ အဲဒီလုိ အဲဒီလုိ နဲ႕ကၽြန္မ အင္ၾကင္းသန္႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခု အစပ်ိဳးခဲ့မိပါၿပီ။